Spotkanie z Clemente Ramirez’em i pokaz filmu „Huiczole, ostatni strażnicy Pejotla”!

Strona główna Blog Aktualności Spotkanie z Clemente Ramirez’em i pokaz filmu „Huiczole, ostatni strażnicy Pejotla”!

Mam przyjemność zaprosić Cię na spotkanie z moim przyjacielem, przedstawicielem rdzennej społeczności Indian Wixaritari – Clemente Ramirez’em. Będziemy rozmawiać o roli pielgrzymowania we współczesnym świecie. Dlaczego dla Wiraritari bez corocznej wizyty na Wirikucie świat przestałby istnieć? Na spotkaniu dowiesz się, czego można się nauczyć od natury oraz dlaczego dla nas samych, pozakulturowo, pielgrzymowanie może być wzmacniającym i pełnym inspiracji doświadczeniem? Wcześniej oglądniemy wspólnie film „Huiczole, ostatni strażnicy Pejotla” (z polskim tłumaczeniem).

To wyjątkowa okazja, aby osobiście porozmawiać z gościem specjalnym, przedstawicielem kultury Indian Wixáritari z Sierra Madre Occidental w la Laguna Seca. Clemente jest jednym z najstarszych synów Marakame „Katiry” Ramireza, który już wielokrotnie gościł Polskę. Clemente to główny bohater filmu dokumentalnego „Huiczole, ostatni strażnicy Pejotla”. Aktywny działacz na rzecz ochrony świętej ziemi Wirikuta, a także praw ludności rdzennej. Podróżuje zawsze ze swoimi skrzypkami, jak jego ojciec.

Więcej o temacie spotkania: Dlaczego co roku Indianie Wixaritari odbywają pielgrzymkę na pustynię Wirikuta? Ta podróż, nie jest podróżą, w którą wyruszają od kilkunastu czy kilkudziesięciu lat, to podróż od poczaątku dziejów, od momentu stworzenia słońca.

Każdego roku członkowie społeczności prowadzeni przez Marakates (wielu Marakame, liderów ceremonialnych) przemierzają drogę ze stanu Jalisco do San Luis Potosi, dopełniając tradycji pielgrzymowania i odtwarzając drogę przebytą przez swoich przodków. Główną częścią ich kosmogonii i tożsamości jest 600 kilometrów pielgrzymki przez dziesiątki świętych miejsc zlokalizowanych w naturze do pustyni – Wirikuty. To tu, według Wixáritari, narodził się świat, tu wzeszło po raz pierwszy słońce, i tu znajduje się największa biblioteka wiedzy.

Spotkanie poprowadzi Renata Sabela – podróżniczka, założycielka Soul Travel, uczestniczka w pielgrzymkach na Wirikutę razem z zaprzyjaźnionymi rodzinami Wixaritari oraz Agnieszka Dziewanna, medicine woman, w drodze na Wirikutę w 2021 roku.

Zobacz szczegóły wydarzenia:

Kiedy: 22 czerwca 2022 (środa)
Gdzie: Faktyczny Dom Kultury, ul. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego 12 w Warszawie
Wstęp bezpłatny

17:30-19:30 pokaz filmu „Huichole, ostatni strażnicy pejotla”
20:00-21:30 spotkanie z przedstawicielem Wixaritari, Clemente Ramirez’em (również online na profilu FB Faktycznego Domu Kultury)

Film „Huiczole ostatni strażnicy pejotla” to opowieść o Wixáritari – jednej z ostatnich zachowanych kultur przedchrześcijańskich w Ameryce Łacińskiej. Dokument o ich zmaganiach, by ochronić Wirikutę, święte miejsce gdzie rośnie pejotl. Powiązana z nią tradycyjna medycyna, postrzegana jest jako źródło wiedzy i kontinuum ich bogatej tradycji. W filmie podążamy za rodziną Ramirez, typową familią Wixáritari z wioski Laguna Seca w Sierra Madre Occidental, podczas pielgrzymki na ziemie Wirikuta, będącej coroczną tradycją duchową dla Indian Wixáritari. José Luis “Urramuire” Ramirez, główny bohater filmu to marakame, a prywatnie ojciec Enrique i jego ośmiorga rodzeństwa, uzdrowiciel i przywódca duchowy społeczności. Film opowiada o zmaganiach z ochroną ziemi i pokojowej walce, do jakiej stają rdzenni mieszkańcy Meksyku. Walce o ziemię dla nas wszystkich.

Reżyseria: Hernán Vilchez,
Produkcja: Hernán Vilchez i Paola Stefani
Gatunek: dokument
Kraj produkcji: Meksyk, Argentyna
Rok premiery światowej: 17 maja 2014
Polska premiera: 30 sierpnia 2017
Czas trwania: 124 minuty

Tłumaczenie polskie: Iwona Klemczak

Organizatorzy:
Soul Travel
Renata Sabela
Standing For Wirikuta
Agnieszka Dziewanna Medicine Woman
Weronika Mliczewska

Oglądnij relację ze spotkania z Clemente:

Kim są członkowie społeczności Wixáritari?

Są jedną z najlepiej zachowanych kultur rdzennych na świecie. Indianie Wixáritari (czyt. Wiszaritari) z centralnego Meksyku od tysięcy lat żyją w górach Sierra Madre Occidental, terenach niedostępnych i surowych, pozostając kulturą w dużej mierze niezależną od wpływów zewnętrznych. To przyczyniło się do zachowania tradycji i wierzeń przodków.

Wixaritari są przykładem nierozerwalnego związku człowieka z przyrodą. Główną częścią ich kosmogonii i tożsamości jest pielgrzymka przez dziesiątki świętych miejsc, (zlokalizowanych w naturze i rozprzestrzenionych na obszarze powyżej 800 km) do Wirikuty. Członkowie wspólnot wyruszają na nią co roku, między grudniem a marcem, odtwarzając tym samym drogę przebytą przez swoich przodków, świadków pierwszego wschodu słońca. To tu, według Wixáritari, narodził się świat. Tutaj przez tysiąclecia żyli w zgodzie z naturą, korzystając z jej zasobów, przy jednoczesnym zachowaniu szacunku do Matki Ziemi.

Wixáritari podczas pielgrzymki zbierają pejotl – świętą roślinę, stanowiącą pokarm i lekarstwo, a także pożywienie dla bogów. Jak bardzo kluczowe jest to doświadczenie, niech świadczy fakt, iż żaden plon nie może zostać zebrany ani żaden jeleń upolowany bez corocznej modlitwy na ziemiach do których pielgrzymują. Wirikuta to istota tożsamości Wixarika, tożsamości niezwykle silnej, bowiem przetrwała ona konkwistę oraz wymieszanie się meksykańskiego społeczeństwa. Zniszczenie tego miejsca zaburzyłoby trzon religii oraz uniemożliwiłoby kontynuację tradycji.

Poznaj sztukę Wixáritari

Wixáritari nie nazywają siebie artystami. Wierzą, że to nie uzyskany efekt ma znaczenie podczas tworzenia sztuki. Istotny jest sam akt kreacji. Przejawia się on w śpiewie, szyciu, haftowaniu, czy łączeniu koralików lub włóczki. Tworzenie odbywa się dzięki doświadczeniu wizji oraz wysiłkowi, by otrzymać „dar zobaczenia”. Huiczole nazywają ten dar nieriką.

Osiągnięcie nieriki odbywa się poprzez wyrzeczenia i wymaga ogromnego wysiłku. Doświadczenie wizji spotyka się na granicy życia i śmierci, przy porzuceniu swoich własnych ograniczeń, w szczerości do świata i samego siebie. Wówczas to kreacja sztuki staje się przedłużeniem życia, a jej przedstawianie nie ma limitów, przekracza stereotypy wyobrażeń i przyjęte normy.

Wixáritari odrzucają ideę sztuki tworzonej masowo, powtarzanej jednym wzorem. Dla nich cały wszechświat przedstawiany w sztuce ulega ciągłej przemianie, dlatego najważniejsze w niej jest wyrażanie własnych wizji. Sztuka nie jest tworzona na potrzeby rynku (chociaż bywa ona sprzedawana), lecz na potrzeby duszy. Niemożność tworzenia to choroba. Dusza, która się nie wyraża, umiera. Uleczenie przynosi pielgrzymka na Wirikutę.

Spotkanie będzie okazją do zakupienia ręcznie tworzonej unikatowej (nie ma dwóch takich samych dzieł) sztuki Wixaritari, którą Clemente przywiózł aż ze swojej społeczności w północnym Meksyku.