Ladakh – Kraina Wysokich Przełęczy
Ladakh dosłownie oznacza „krainę wysokich przełęczy”. Swoją nazwę zawdzięcza znajdującym się tam licznym pasmom górskim, dolinom rzecznym oraz wysokim płaskowyżom. Oprócz tego zwykło nazywać się ten region „krainą niekończących się odkryć”, „ziemią złamanego księżyca” czy „małym Tybetem”.
Region jest ograniczony przez dwa najpotężniejsze łańcuchy górske świata: Himalajów i Karakorum, leży w poprzek dwóch innych łańcuchów Ladakh i Zanskar. Majestatyczne góry zapierają dech w piersiach i jak powiedział amerykański fotograf Ansel Adams, „nieważne, jak wyrafinowane są twoje gusta, ale strzelistym granitowym szczytom nie można niczego odmówić – przemawiają w ciszy do samego rdzenia twojego ja”.
Trasy prowadzące przez wysokie przełęcze Ladakhu zostały wytyczone już wieki temu przez karawany kupców oraz mieszkańców. Niektóre z nich stopniowo zostały przystosowane do ruchu zmotoryzowanego. Przez krainę przepływa kilka potężnych rzek, między innymi Indus, który wpływa na teren Ladakhu na wschodzie, biorąc swój początek w położonym niedaleko Mt. Kailas w Tybecie. Dalej przepływa w kierunku zachodnim do północnego Pakistanu, a następnie kończy swój bieg w Morzu Arabskim koło Karaczi. Indus tworzy rozległą dolinę o szerokości około 10 kilometrów między pasmami Ladakh i Stok w pobliżu Leh. Na wysokich równinach we wschodnim Ladakhu znajduje się kilka dużych słonawych jezior. Największe z nich – Pangong Tso rozciąga się aż na teren Tybetu.
Szczególny wpływ na kulturę Ladakhu ma religia buddyjska. Buddyzm zawitał tu już w 7. wieku stopniowo zdobywając dominację w regionie. Na terenie całego Ladakhu, można znaleźć starożytne buddyjskiej ryciny skalne, nawet na obszarach obecnie zamieszkałych przez muzułmanów. Większość małych miasteczek i wiosek może poszczycić się klasztorami i innymi miejscami kultu. Mogą to być ogromne kompleksy złożone z wielu kapliczek, sal modlitewnych, itp. lub malutkie pustelnie czy zaledwie przedstawienie pojedynczego obrazu – thanki. Miejsca te stają się centrum życia społeczno-religijnego. Drugą najbardziej rozpowszechnioną religią jest islam, obecnie praktykowany po zachodniej części tej krainy.
Mieszkańcy Ladakhu słyną z pogodnego usposobienia, a większość festiwali przypadających na okres zimowy, służy jako pretekst do spotkań towarzyskich i biesiad. W lecie, konkursy łucznicze i tutejsza wersja gry w polo są dość powszechne, zwłaszcza wśród buddystów. Konkursy te są często lokalnymi celebracjami gdzie pieśni, tańce ludowe oraz szumiące w szklankach jęczmienne piwo Chang nadają wesoły charakter tym wydarzeniom. Ladakh może poszczycić się bogatym zbiorem literatury ustnej: piosenkami, wierszami a także lokalną wersją tybetańskiego eposu „Kesar Saga”.
Choć Ladakh cechują otwarte przestrzenie i skaliste pasma górskie to różnorodność fauny nadal zachwyca. Dostrzeżemy największe na świecie owce Nyan, ale także te najmniejsze – Urial. Tylko tu znajdziemy dzikie jaki czy konie Kyang. Rzadkim widokiem są także piżmowce. W Parku Narodowym Hemis zamieszkuje populacja śnieżnych panter, a niedawno odkryto tu wyróżniającego się charakterystycznym pyskiem lisa tybetańskiego.
Do Ladakhu planujemy wybrać się zimą 2018 łacząc trekking po zamarzniętej rzecze z celebracjami w okolicznych wioskach i festiwalami.
Autor zdjęć: Jeremy Braie
Opracowanie: Zuzanna Lewandowska, Soul Travel